Megaman Zero Game

X

-Można to porównać do komputera... poczekaj chwile.

Przybliżyła skrzydła do siebie, rozprostowała, i z nich wyleciało mnóstwo malutkich stalowych strzał...podniosła ręce do góry, i przy trafieniu spowodowała wybuch... i po balistach.

-Te wspomnienia są danymi dodatkowymi. Ten umysł jest jakby systemem. Tamte balisty były cześciami systemu antywirusowego. A wy jesteście wirusami... oczywiście możecie znaleść fragmenty kodu, np. broń, pancerz, i takie tam, ale trzeba najpierw je znaleść... albo wiedziecćjak je stworzyć, a to jest specyficzne środowisko... bo bynajmniej Kimiko, czy ja tego nie kontrolujemy... to ktoś z góry... tylko nie wiem kto

Arxel

- Stworzylibyśmy je z łatwością. Albo znaleźlibyśmy szybko kogoś kto umie. Ale wolimy tego nie robić. Musielibyśmy zmienić kolejność w Księdze...
- Ktoś z góry powiadasz? Powiedział Victor, podleciał bliżej, wycelował w ciebie miecz i zaczął obwąchiwać. Nagle cały się zjeżył i odskoczył. -Ty! Jesteś jedna z nich! Nie damy sie znowu złapać. Nie tym razem! Powiedział innym głosem

* To tłumaczy jej zdolności. Nawet ja nie dałbym jej rady(CZ) Wynośmy sie stąd(Z), A jeśli mówi prawdę{D), to dowiemy się o tym później. Nie będziemy ryzykować życia lub złapania (NZ)*

- No dobrze pomogliśmy ci a teraz sobie pójdziemy. Dowidzenia Powiedział i jego rękę zaczęła pokrywać jakaś niebieska metaliczna maź.

X

-Zaraz, ale jak to jedną z nich? Możecie mi to wytłumaczyć? Przecież nic nie pamiętam...

Spytała się

Arxel

* Taaa... i mam w to uwierzyć (ND), dlaczego nie? może mówi prawdę(NZ), można spróbować(KD)*

- I mamy ci uwierzyć. Nie damy sie znowu złapać w taki prosty sposób. Oni pozbawili nas całej wiedzy. Zostały nam tylko powłoki z przeszłości. Dlaczego mielibyśmy ci uwierzyć?

X

-No... mogę sie podzielić danymi które ja i ja posiadamy... nic więcej nie mogę zrobić... zobaczycie wtedy co wiem... a właściwie ile nie wiem z tego co widzę... zgadzacie się na to?

Arxel

*(szepty)*

- No cóż... zgadzamy się.

X

Podleciała do was, przyłożyła swoją głowę do twojej... i widzicie jej wspomnienia. Jak to sie znalazła w mieście, jak poznała Seji'ego i resztę zgrai z domku, jak znalazła się w Resistance, o turnieju, i takie tam... nic co by miało sugerować że jest jednym z nich... albo żeby przynajmniej o tym wiedziała... jeszcze jedno... wie że ktoś pilnuje ten umysł by wspomnienia nie połączyły sie i nie stały sie dostępne... a tym samym prawdziwa osobowość, chociaż takową macie przed wami... i macie świadomość że podzieliła sie z wami wszystkim co miała...

Arxel

- Dziękuje. To nam wystarczy. Mówiąc, że jesteś jedna z nich chodziło nam o to że... *szepty* chociaż nie. Nie możemy ci powiedzieć. To może być słowo klucz a jesli odkryłabyś kim jesteś... naprawdę nie mogę

X

-Ta niewiedza bardzo mnie denerwuje... pomożesz znaleść moje wspomnienia? I od razu przysięgam że nie zrobię Ci nic złego... nawet gdyby moja przeszłośc wskazywała by na to że mam tak zrobić...

Arxel

*Szepty, odgłosy kłótni*
- Mogę to zrobić. Do pewnego momentu. Ale musisz mi mówić o czym informuje cię każda część wspomnień

X

-Skoro tak mówisz to dobrze... daj mi tej klocek... w takiej właśnie postaci są moje wspomnienia...

Poprosiła Cię.

Arxel

*Tja, dlaczego my(Z)*

- Dobrze Powiedział Wiktor i wykonał czynność, o którą go poproszono.

X

Ona wzięła od Ciebie ten klocek, przystawiła do siebie ten klocek... i go wchłonęła. Przez chwilę stała w milczeniu, po czym powiedziała.

-Nie rozumiem tego... powiedz mi, kim ja jestem...

Arxel

- Nie wiem czy mogę. Musiałbym najpierw zobaczyć albo usłyszeć o tym co zobaczyłaś.

X

-No... widziałam najpierw miasto... czyste, chociaż małe... byłam w swoim domu, mieszkałam z Matką. Urodziłam się tam, żyłam tam, i miałam kończyć szkołę... ale mnie zabili... był atak jakiś robotów i ten dom został zmieciony z powierzchni ziemi... potem obudziłam sie w dziwnym miejscu... wyglądało bardzo podobnie do tego... i wyglądałam tak jak teraz, a wcześniej byłam zwykłym człowiekiem... i to wszystko... dlatego sie pytam... kim jestem... przecież ja nie powinnam żyć... my nie powinniśmy...

Powiedziała po czym upadła na kolana... unosząc sie lekko